Lentetocht naar de alpenweide - met fiets & ski's terug naar de bergen thuis

Het weer was niet ideaal, maar de zeldzame dagen dat we allebei tijd hebben zijn te kostbaar om te verspillen. Dus gingen we toch op avontuur.

Wij, dat zijn Jonas en ik, Laura. We wonen al ongeveer 5 jaar in Innsbruck en brengen onze vrije tijd graag door in de natuur.

De afgelopen zeven zomers heb ik echter niet in het dal doorgebracht, maar op 1400 meter boven zeeniveau. Als melkmeisje op een bergweide met melkkoeien, kalfjes (de tieners), kalfjes (de baby's) en vier kippen. En dat is ook het begin van onze reisplanning. Ik wilde de alpenweide in de winter zien, de weiden, stenen, sloten en besneeuwde bergen ervaren die me in de zomer zo vertrouwd zijn. De hut wordt in de herfst "winterklaar" gemaakt, d.w.z. de stoppen worden eruit gehaald, het water wordt afgetapt en alles wordt ingepakt zodat het veilig is voor muizen. Het is dus nogal oncomfortabel en we besluiten te bivakkeren. En dat is een ding in Tirol. Maar lees zelf maar: Das Tausend-Sterne-Hotel I – Wildcampen und Biwakieren in Deutschland, Österreich, Schweiz

Dankzij mijn vele jaren als melkmeisje konden we toestemming krijgen om daar een nacht te bivakkeren. Natuurlijk moesten we niets achterlaten. Maar dat spreekt voor zich. En dus vertrokken we op zaterdagochtend met de trein. Waarom met de trein? Omdat we allebei het VVT Tirol ticket hebben, is het alleen maar logisch om dat te gebruiken. Er zijn talloze mogelijkheden om tochten met het openbaar vervoer te maken.

Het plan was om zo ver mogelijk te fietsen op een racefiets (ongeveer 30 kilometer) en dan de laatste meters naar de alm af te leggen op toerski's of een spliboard. Door het regenachtige weer moesten we onze plannen echter wijzigen en de bus nemen. Door op alle mogelijke plaatsen te wachten, lukte het ons om droog te blijven tot het deel waar de toerski's voor het eerst gebruikt zouden worden. Maar toen was ons geluk op. Nat en hongerig kwamen we veel later dan gepland aan op de alm. Als je in de natuur bent en moet omgaan met haar buien en erop moet reageren, moet je altijd een "noodplan" hebben. Ons noodplan was om de nacht door te brengen in de berghut. Daar konden we een vuur maken en onze spullen drogen. Het gasfornuis en onze tent werden toch niet gebruikt. Achteraf gezien was dit een emotioneel geschenk voor mij, want toen ik de hut opendeed en de vertrouwde geur rook, rolde er een kleine traan van blijdschap over mijn wang. Het is hier gewoonweg prachtig en zelfs in de winter voelt het als thuiskomen.

Zonder het lawaai van de kalveren, die in de zomer 's nachts nog in de stal mogen slapen, was het een rustige en vredige nacht. In onze donzen slaapzakken gewikkeld.

S Ochtends, na een blik op de blauwwitte, zonnige lucht, vergaten we de natte voeten van gisteren en gingen we op weg naar onze skitocht. Tijdens onze tocht was het belangrijk om ons aan de aangegeven klim- en afdaalroute te houden, zodat we niet in de beschermde natuurgebieden liepen of skieden.

Bij het plannen van tochten vertrouw ik vaak op de mening van Jonas - om eerlijk te zijn - omdat hij bijna elke vrije dag in de bergen doorbrengt. Hier kun je zien wat hij allemaal doet: Good Old Friend - Snowboard Movie

Het bereiken van een top is nog steeds een speciaal moment voor ons. En ook deze keer was het adembenemend. En dan was er nog de afdaling. Geen van ons beiden had eigenlijk zoveel goede sneeuw verwacht. Maar daar was het, de fijnste poeder, ongepoederd glinsterend voor ons in de zon.

Eenmaal bij de hut aangekomen, droogden we onze kleren in de zon, vingen we nog een zonnebrand en maakten we de hut weer winterklaar. Tot de zomer, als ik hier weer kom. Maar dan niet meer met toerski's, maar met mijn geliefde koeien. (Die trouwens allemaal een naam en een heel eigen karakter hebben).

Gelukkig hoefden we alleen maar op de fiets terug te rollen naar het station. Meer hadden we niet voor elkaar gekregen
. Ons avontuur werd afgesloten met een stop bij een Italiaans restaurant, waar we genoten van onze gnocchi en alcoholvrij witbier.

Uitgeput, maar vol en dolgelukkig reisden we per trein naar huis.

Tot snel in de zomer, lieverds!