Fietsen en klimmen - de Tiroler Risstrilogie met eerlijke middelen

Pumprisse, Tschechenplatte en Locker vom Hocker. De drie klassiekers bij uitstek op het gebied van spleetklimmen in Tiroler kalksteen. Ze hebben elk hun eigen verhaal te vertellen en samen vormen ze een soort trilogie van proefstukken van het alpiene kalksteenklimmen. De wens om ze allemaal, of minstens één ervan, te beklimmen staat op het to-do lijstje van menig klimmer.

Ons doel: alle drie de routes in drie opeenvolgende dagen beklimmen met eerlijke middelen. Dus 3 dagen, 3 trad klassiekers waartussen enkele kilometers van de Wetterstein naar de Wilder Kaiser per fiets en trein zullen worden afgelegd.

We zijn allebei inwoners van Innsbruck door keuze, aspirant-berggidsen en altijd op zoek naar nieuwe avonturen en uitdagingen. Het idee van de TRILOGY zweeft al enkele jaren in onze hoofden. Om een dergelijk project te realiseren moeten een aantal factoren samenwerken. Enerzijds heb je de nodige conditie nodig, zowel fysiek als mentaal, om de klimtochten en de belasting tegelijkertijd aan te kunnen. Anderzijds moeten de omstandigheden perfect zijn om de routes überhaupt vrij te kunnen beklimmen. Aangezien de wanden verschillende exposities hebben, is het tijdsvenster voor goede omstandigheden op alle wanden vrij klein.

In september 2020 lijkt alles te kloppen en nemen we de trein naar Seefeld om het avontuur te beginnen. Op dag 1 staat de tocht "Lockervom Hocker (8)" op het programma. De tocht werd in 1981 voor het eerst beklommen door Wolfgang Güllich en Kurt Albert en is een van de eerste alpiene tochten op de 8e graad. De route gaat spectaculair door het steilste deel van de Plattenpanzer en laat elke klimmer in verwondering achter. Maar het is niet zo gemakkelijk als de naam doet vermoeden. De eerste lengte is een mooie, 45 meter lange scheur, die bijna schoon is en niet gemakkelijk te belayen. Mentale kracht is ook vereist voor de sleutelhelling, die een vlakke plek heeft. Het werkt. We kunnen de route in teamverband klimmen en abseilen naar de voet van de muur. Eerste horde: check!

Vol motivatie en dadendrang gaan we verder via Scharnitz en Isarursprung naar het Hallerangerhaus. Bepakt met zware fietsen komen we kort voor zonsondergang aan. Een lange dag komt ten einde en een nog langere moet volgen. Volgende stop: Tschechenplatte (8-). Een meesterwerk van de natuur. Een kalksteenspleet zonder gelijke. Voor het eerst beklommen in 1979 door het Tsjechische trio Novak, Krupka, Doubal, werd hij in 1984 voor het eerst als redpoint beklommen door de plaatselijke Heinz Zak.

De route ligt niet ver van de hut, wat de ochtendbeklimming enorm vergemakkelijkt. Helaas zijn de scheuren na de zware regen van de afgelopen weken nog deels nat en de wand vochtig. De 2e lengte is de sleutellengte en ik hang al snel met een koude pomp 5m onder de laatste belay. Abseil - trek het touw door en nogmaals. Deze keer lukt het, maar de klimplek is zeker niet makkelijker in natte omstandigheden. De 1e scheurlengte ziet er ook niet veelbelovend uit. De eerste 10m zijn nat en bemost. Na twee pogingen kunnen we de lengte scoren en is de weg naar boven vrij. Met tips van Heinz Zak, die ook op de muur staat, gaat het sneller. Helemaal uitgeput stappen we uit en kunnen we het 2e rode punt boeken.

Uitgeput klimmen we verder naar het Lafatscherjoch om via de Halltall Absam te bereiken. Omdat het al laat in de middag was, besloten we met de trein verder te gaan naar Kufstein. De adempauze was hard nodig.

Vanuit Kufstein gaan we via het Kaisertal naar het Stripsenjochhaus. De beklimming voelt als een beproeving en we komen rond 21:00 uur aan op onze basis. Er wordt niet veel gesproken.

Als door een trein ingehaald staan we om 7.00 uur weer op de mat. Na een stevig ontbijt staat de laatste horde op het programma: de"Pumprisse (7)". De eerste route die als 7e wordt geklasseerd. De route werd voor het eerst beklommen door Helmut Kiene en Reinhard Karl in 1977 en groeide uit tot een teststuk voor vrij klimmen.

Sommige mensen zijn al geschrokken van deze route. En wij willen deze route beklimmen in semi-zombie modus? De eerste beklimmingen zijn erg vervelend, omdat ze ook vochtig zijn en we maar half aanwezig zijn. We overwinnen technisch de approach traverse om uiteindelijk in te checken bij het hondenstation. Een ongemakkelijke, licht ontzettende nervositeit omringt ons. Onder ons 100m overhang en boven ons een overhangende lichaamsspleet. Ieder van ons neemt de honneurs waar. Na twee vriendproeven zijn we allebei weer op ons best. Bij de tweede poging slaag ik in de lengte en ligt de weg naar boven open. Vanaf nu klimmen we lengte voor lengte in teamverband en slagen we er ook in om de laatste van de drie routes te redpointen. Overgelukkig stappen we uit op de top, wetende dat we iets buitengewoons hebben gedaan en alles hebben gegeven.